Bu hikayeyi anlatan, kızını kaybetmiş ve hala bulamamış bir anne.
Gün başlarken, o gününde diğer günlerden bir farkı yoktu sanki. Yine güneş doğdu, işi olanlar işine, okulu olanlar okuluna gidecekti Öyle de oldu. sabah kahvatısından sonra, eşim işine gitti, kızımda yan komşumuzun kızıyla beraber okula gitmek üzere evden çıktı.
Ben bir işde çalışmadığımdan, günlük ev işlerine daldım. işi olana gün çabuk geçiyor. Benim kızımın gittiği okulun paydos saati geldi. Kızım öğleden sonra saat 2 gibi evde olurdu. Bu gün gecekti. Arasıra yapardı böyle amas orduğumda da arkadaşlarıyla okulda olduklarını yada alış veriş için çarşıya uğradıklarını söylerdi. Yalan söylemediğine inanır çok endişi etmezdik. Kayboldukları gün de gecikince hemen telaş etmedim. Yine arkadaşlarıyla beraberdir diye. Ama vakit iyice akşama döndükçe beni bir telaş almaya başladı. komşunun kızından sormak için gitiğimde onunda gelmediğini annesi söyleyince oan biraz rahatladım.
Sanki beraber de, Güvendelermiş gibi.
Ama yine de vakit çok geçmişti.
Saat yedi sıralarında Babası eve geldi, kızı sordu, gelmedi dedim ve komşunun kızıyla beraberlermiş. neredeyse gelirler dedim ama içim hiç rahat değil. Babası da endişelenmeye başladı. biraz kızdı da tabi. -İnsan bu saate kadar kalır mı? saatin kaç olduğundan haberleri yok mu? Sen Buna eve erken gelmesini söylemiyor musun falan filan. Bana kızdı. Ama yapılacak bir şey yok. Çocuk ortalarda yok. önemli olan şimdilik bu.
Beklemekten başka çare şimdilik. Akşam oldu ve vakit bir hayli ilerledi, Bu arada hiç bahsetmedim. cep telefonu cevap vermiyor. Sürekli "aradığınız kişiye ulaşılamıyor" diye o sinir bozucu metalik ses geliyor.
Gece gelmediler, çaresiz bir şekilde sabaha kadar bekledik. Ertesi gün sabah oldu, komşumuzla beraber ilk işimiz karakola gitmek oldu.
Durumu anlattık, endişelerimizi bildirdik.
Devam edecek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder